We gebruiken cookies voor een betere brows-ervaring. Door deze website te blijven gebruiken stemt u hiermee in.
Hier vind u meer informatie over ons gebruik van cookies en hoe u ze kunt uitschakelen.
Evie reisde met een schoolkoor van 25 Amerikaanse tieners naar Jamaica, waar ze zouden gaan zingen en getuigen van Gods liefde voor de mensen, en dat in een andere cultuur en voor een andere generatie dan die waartoe zij zelf behoorden. Tijdens die reis bleek één bepaalde dag voor Evie extra speciaal en blij te zijn.
Laatst probeerde mijn schoonzoon aan mijn kleindochter Maggi uit te leggen dat we met God kunnen praten en dat Hij met ons communiceert. Toen Ewing tegen haar zei dat God soms door de Bijbel heen tot ons spreekt, antwoordde ze zonder aarzelen: ‘’Nou, tegen mij heeft Hij nog nooit wat gezegd. Ik heb nog nooit gehoord dat God tegen me praatte.’
Waar de sporters die aan de Olympische Spelen van 2016 deelnemen ook heengaan in Rio de Janeiro, overal kunnen ze Jezus zien. Hoog boven deze Braziliaanse stad, op een berg van ruim 700 meter hoog genaamd de Corcovado, staat een meer dan 30 meter hoog beeld dat de Cristo Redentor (Christus de Verlosser) genoemd wordt. Met zijn wijd gespreide armen is deze enorme figuur dag en nacht zichtbaar vanaf vrijwel elke plek in de zich naar alle kanten uitspreidende miljoenenstad.
De weg die we in ons leven gaan is vaak moeilijk. Dus als je verwacht dat God je altijd een gemakkelijke weg te gaan geeft, kun je zomaar in de verleiding komen om Hem de rug toe te keren wanneer het terrein moeilijker begaanbaar wordt.
In mijn kindertijd reisde ons gezin maandelijks naar mijn grootouders aan moeders kant, die op een boerderij woonden. Zodra we uitstapten, begroette mijn oma Lester ons steevast met de woorden: ‘Kom binnen en ga eens lekker zitten!’ Dat was haar manier om te zeggen dat we ons gemak ervan moesten nemen en een tijdje bij haar blijven om eens goed bij te praten.
Als ik een nieuwe groep studenten voor mijn schrijflessen krijg, zorg ik er altijd voor dat ik hun namen van tevoren al ken. Ik stop er tijd in om hun namen en foto’s in het studentenoverzicht te kennen. Als ze dan het klaslokaal binnenkomen, kan ik hen verwelkomen met ‘Hallo, Jessica’ of ‘Welkom, Trevor’. Dat doe ik omdat ik weet hoe belangrijk het is als iemand je kent en weet hoe je heet.
Toen op de eerste dag van de zevende maand in het jaar 444 voor Christus de zon opkwam, begon Ezra met het voorlezen van de Wet van Mozes (wat wij als de eerste vijf boeken van de Bijbel kennen). Staand op een platform voor het volk dat in Jeruzalem samengekomen was, las hij zes uur achter elkaar door.
Ik stond achter in de zaal van een bejaardenhuis in Palmer, onze woonplaats in Alaska, te luisteren naar een koor van middelbare scholieren, dat het lied ‘It is well with my soul’ zong. Ik vroeg me af waarom de dirigent, mijn dochter Lisa, juist dat lied had uitgekozen. Het was een van de liederen die op de begrafenis van haar zus Melissa gezongen waren, en ze wist dat het me altijd zwaar valt als ik dat lied hoor.
De laatste grote gebeurtenissen van het Oude Testament worden in Ezra en Nehemia verteld: God liet het volk Israël terugkeren uit de ballingschap; ze mochten weer in Jeruzalem gaan wonen. De stad van David werd opnieuw bevolkt door Hebreeuwse families, een nieuwe tempel werd gebouwd en de muur werd hersteld.
Psalm 100 lijkt op een kunstwerk dat ons helpt om onze God, die nog nooit door iemand gezien is, te loven. Hoewel dat waarop we onze aanbidding richten buiten ons gezichtsveld ligt, wordt Hij in en door zijn volk zichtbaar gemaakt.
Ik heb er geen idee van hoe al die gasten me weten te vinden, maar ik krijg steeds meer brochures thuisgestuurd van mensen die me willen uitnodigen voor een of andere bijeenkomst waar ik alles kan leren over de optimale pensioenuitkeringen. Het begon een jaar of wat geleden toen ik uitnodigingen begon te ontvangen om me aan te sluiten bij een belangenorganisatie voor gepensioneerden. Het enige wat al die post doet, is je eraan herinneren dat je ouder wordt en voorbereid moet zijn.
De inwoners van Israël hadden wat moeite met hun eigen overheid. Het was tegen het eind van de zesde eeuw voor Christus. Het Joodse volk wilde graag de Tempel afbouwen die in het jaar 586 v.Chr door de Babyloniërs verwoest was. De gouverneur van hun gebied wist echter niet af dat wel zo’n goed idee en was en schreef een brief aan koning Darius (Ezra 5:6-17).
